Wraz ze wzrostem średniej temperatury na Ziemi topnieją nie tylko lodowce. Odmarza też wieczna zmarzlina, a tempo tego odmarzania przeraża naukowców. Nie jest łatwo je zbadać. Naukowcy często tracą w błotnych lawinach sprzęt pomiarowy. Wieczna zmarzlina to warstwa gleby, która pozostaje zamarznięta przez cały rok. Pokrywa ona Alaskę, Syberię i Grenlandię i ma od 1 m do nawet 1000 m grubości. Zawiera bardzo dużo materii organicznej: roślin, zwierząt i mikroorganizmów. Przez to, gdy topnieje, wydziela bardzo dużo gazów cieplarnianych – CO2 i metanu. Topnienie wiecznej zmarzliny to jeden z niebezpiecznych elementów sprzężenia zwrotnego, jakiemu poddane jest globalne ocieplenie. W skrócie: im więcej CO2, tym bardziej się ociepla, a stężenie CO2 wzrasta coraz bardziej. Naukowcy szacują, że w ten sposób, do 2299 r., do atmosfery może trafić 200 miliardów ton gazów cieplarnianych, jeśli tempo topnienia się utrzyma. Podgrzeje to planetę jeszcze bardziej, co grozi...